September 2021.
Er komt een oproep online voorbij. De bak van Boemeldonck (carnavalsorganisatie in Prinsenbeek) zoekt een nieuwe hoffotograaf. Ik wordt door meerdere mensen in getagd en er gaat een vlammetje branden Wauw, dat zou gaaf zijn. Toch stiekem wel een bucketlist dingetje. Fotograferen, mijn grootste hobby, voor een mooie organisatie zoals de bak is. Meedoen aan het sprookje. Misschien klinkt het gek als ik het zo zeg. Maar hoe mooi is het, als je met z'n alle ergens voor gaat en als 1 geheel iets moois neerzet. Waar is de Efteling zonder alle medewerkers en waar is Sinterklaas zonder de pieten. Zo kijk ik ook hier tegenaan. Met z'n alle het sprookje tot leven laten komen.
Na de inschrijving bleef er radio stilte. In mijn gedachte was het al voorbij. Ik was het niet geworden. Totdat ik ineens wordt gebeld door iemand van het bestuur. Of ik een keer tijd heb om langs te komen en te praten over de functie. Wauw! Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap!
Na het gesprek werd ik alleen maar enthousiaster. Zou het dan echt...
En ja, ik wordt gebeld. Mariska, wat zou je er van vinden?
Natuurlijk zei ik gelijk ja! In mijn hoofd had ik al 100 keer ja gezegd!
Er kwam veel informatie op me af, had een gesprek met de vorige hoffotograaf en alle ins en outs kreeg ik te horen. Kleding, volgorde van opkomst, muziek, tekst.
En dan de bekendmaking. Eerst wordt je bekend gemaakt aan de leden van de bak. Dat was toch wel erg spannend! Want ondanks dat ik in Prinsenbeek ben geboren en de eerste 9 jaar van mijn leven heb gewoond, kon ik niemand van het gezelschap. En wist ik niks van achter de schermen van het carnaval. Maar ik werd met open armen ontvangen.
Wat daarop volgde, had niemand me op voor kunnen bereiden en was ik me ook niet van bewust dat het erbij hoorde. Ik had dan ook een slapeloze nacht....ik moest op het podium lopen en groeten naar alle mensen! Heel de nacht heb ik nachtmerries gehad dat ze mijn naam noemde en dat het doodstil viel. Want ja, zit niet bij een bouw club, heb geen diepe connecties....oh wat erg!
Toen mijn naam werd genoemd en ik het podium opliep, ging iedereen juichen! Ik dacht echt, voor mij? Serieus?
Dat is een gevoel wat onbeschrijfelijk is.
En daar begon mijn eerste jaar als hoffotograaf. Het eerste jaar was een lang jaar, een bijzonder jaar. Een jaar het weekend van 11/11 daarna alles weer op slot ging en een paar dagen voor carnaval ineens alles weer openging. Een carnaval in de zomer, een seizoen wat geen 3 maanden duurde, maar 6 maanden. Maar het aller belangrijkste, mijn eerste jaar als hoffotograaf van Boemeldonck!
